இமிக்ரேசன் அனுபவங்கள்...பான் கார்டு...

நான் அடிக்கடி வெளிநாட்டுப் பயணங்கள் மேற்கொள்ள வேண்டிவரும். பொதுவாகவே எரிச்சலான பயணங்கள் விமானப் பயணங்கள்தான்.. முதன் முறை போகும்போது மட்டுமே நமக்கு ஆர்வமாக இருக்கும்.. அதுவும் இப்போதிருக்கும் பட்ஜெட் விமானங்கள் காசு மட்டுமே மிச்சம் பிடிக்க உதவும், மற்றபடி நம்ம ஊரில் ஆம்னி பஸ்சுக்கும், கார்பரேசன் பஸ்சுக்கும் உள்ள வித்தியாசம்தான்.. சென்னையில் இருந்து மைசூர் செல்லும் சதாப்தி எக்ஸ்பிரஸ் ரயில் பயணம் விமானப் பயணத்தைக் காட்டிலும் சுவாரஸ்யமானது.

பொதுவாகவே ஒரு நாட்டிற்கும் இன்னொரு நாட்டிற்கும் இடையில் இருக்கும் தரைவழி இணைப்புகள் சற்று பரபரப்பாகவே இருக்கும்.. கண்காணிப்பு அதிகம் தேவைப்படும் இடம் என்பதால் எல்லோரையும் திருடனைபோல்தான் விசாரிப்பார்கள்.. காரணம் இரு நாட்டிருக்கும் இருக்கும் பொருளாதார இடைவெளி. ஏன் நம்ம ஊர் காரைக்காலையே எடுத்துக் கொண்டால் அதன் பார்டர் ஊரான வாஞ்சியூரில் நம்ம ஆளுங்க சரக்கடிக்க போவதில்லையா அது மாதிரிதான்.

அமெரிக்காவில் மெக்சிகோ பார்டர், ஆப்பிரிக்க நாடுகளின் பார்டர், சிங்கப்பூர் - மலேசியா மற்றும் இந்தோனேசியா பார்டர், மலேசியா- தாய்லாந்து பார்டர், இந்திய- பக்கத்து நாடுகளின் பார்டர் போன்றவை பிரிசித்தி பெற்றவை.

நான் சிங்கப்பூரில் இருந்தால் அடிக்கடி மலேசியாவின் ஜோஹூர் பாருவுக்கு செல்வேன் அங்கு எல்லாமே சிங்கப்பூரின் விலைகளைவிட பாதி விலையில் கிடைக்கும். என் நண்பர் இரு நாட்களுக்கு ஒருமுறை காய்கறி உட்பட அங்கு சென்றுதான் வாங்குவார். அவர் பார்டர் வூட்லாண்ட்ஸ் ஏரியா அதனால் தேக்கா என்று அழைக்கபடும் குட்டி இந்தியாவுக்கு சென்று வருவதை விட இது மிகப் பக்கம்.

நம் ஊர்க் காரர்கள் சிங்கப்பூரில் விசிட் விசாவிலேயே சென்று வியாபாரம் பார்ப்பார்கள், முன்பெல்லாம் இப்பொது மாதிரி ஒரு மாத தங்கும் விசா தரமாட்டார்கள். குத்து மதிப்பாக குடுப்பார்கள், பொதுவாக பதினான்கு நாட்கள், ஆனால் நம்ம ஆட்கள் செய்த நிறைய தவறுகளால் ஒரு நாள் தங்கும் விசா கூட கொடுப்பார்கள். 

இதுக்கெலாம் நம்ம ஆட்கள் சளைத்தவர்களா மலேசியா சென்று மீண்டும்  சிங்கப்பூர் வந்து நிறைய டகால்டி வேலைகள் பார்ப்பார்கள். ஆனால் மலேசியாவில் எல்லோருக்கும் ஒரு மாத தங்கும் விசாதான். அங்கு உள்ள குடி நுழைவு அதிகாரிகள் அனைவரும் லஞ்சம் வாங்குவார்கள், அவர்களுக்கு நம்ம  ஆட்கள் நிறைய கொடுத்து பழக்கி விட்டனர், அதனால் அவர்களும் யாராக இருந்தாலும் கோப்பி மணி ( காபி குடிக்க காசு ) கேட்பார்கள், சிங்கப்பூர் காரர்கள் மற்றும் சிங்கப்பூரில் வேலை செய்யும் ஆட்களிடம் கேட்க மாட்டார்கள்.

நான் பெரும்பாலும் இரண்டு நாளைக்கு ஒரு முறை அங்கு செல்வேன், என் பாஸ்போர்ட்டை பார்ப்பவர்கள் என்னிடம் எதிர்பார்க்க  மாட்டார்கள். காரணம் விசா ஸ்டாம்பிங் அடிக்க இடமே இருக்காது. அதனால் அடிக்கடி வருபவன் எதுவும் தேறாது என வெறுப்பாக விட்டுவிடுவார்கள். இப்படியாக ஒரு நாள் நான் போகும்போது ஒரு புது ஆபிசர் என்னை கடுமையாக விசாரிக்கிறான். என்னைப் பொறுத்தவரை அவர்களை காமெடி பீசாகதான் பார்ப்பேன் என்பதால், சிரித்துக்  கொண்டே ஏடாகூடமாக பதில் சொல்வேன்.

கடைசியில் உன்னிடம் எவ்வளவு பணம் இருக்கு என்று கேட்டான், நான் வெறும் ஐம்பது மலேசியா ரிங்கிட்டுகள் மட்டுமே இருக்கு, மேற்க் கொண்டு எதுவும் தேவை என்றால் என கடன் அட்டைகளை பயன் படுத்திக் கொள்வேன் என்றேன். அவனோ உனக்கு நான் விசா தர முடியாது நீ பெரிய ஆபிசரை பாரு என்று சொல்லி அங்கு அனுப்பி வைத்தான்.

அங்கு சென்றதும் அவரிடம் விஷயத்தை சொன்னேன். அவர் உன் கடன் அட்டைகளைக் காட்டு என்றார். என கடன் அட்டைகளுடன் பான் கார்டும் இருந்தது, முதலில் அதனைப் பார்த்த ஆபிசர் உடனே எழுந்து எனக்கு கை கொடுத்து விட்டு சாரி சார், நீங்க இந்திய அரசாங்கத்தில் வேலை செய்பவர் என முன்னமே சொல்லியிருக்கலாமே என வருத்தப் பட்டு உடனடியாக அவரே விசா அடித்து அனுப்பி வைத்தார். எனக்கு முதலில் குழப்பமாக இருந்தாலும் வெளியில் வந்து என் பான் கார்டை மீண்டும் பார்த்தபோது நம் இந்திய அரசை நினைத்து சிரிச்சு மாளலை.

நீங்களும் சிரிக்கனுன்னா ஒரு முறை உங்க பான் கார்டை பாருங்க...