வெளிநாட்டு வேலைக்குப் போக வேண்டாம்..

அந்நிய மோகம் என்பது நம் ரத்தத்தில் கலந்துவிட்ட ஒன்று, அதனால்தான் வியாபாரம் செய்ய வந்தவனை ஆளவிட்டு வேடிக்கைப் பார்த்தோம். வெளிநாட்டு வேலை என்பது இன்று நேற்றல்ல ஆங்கிலேயர் ஆட்சிக் காலத்திலேயே ஆரம்பித்து விட்டது. அப்போது போனவர்களில் அங்கேயே தங்கி விட்டவர்கள் அந்நாட்டு குடிமகனாக மாறிவிட்டனர். ஆனால் சிங்கப்பூர், மொரிசியஸ்,கனேடா, ஐரோப்பிய நாடுகள் தவிர்த்து மற்ற தேசங்கள் வேற்று மக்களை இரண்டாம் தர குடிமக்களாகவே நடத்துகிறது.

1979 வாக்கில் மீண்டும் வெளிநாட்டு வேலைக்கு நம் ஆட்கள் படை எடுக்க ஆரம்பித்தனர், நம் மொரார்ஜி தேசாய் பிரதமராக இருந்தபோது அப்போது வெளியுறவுத்துறை அமைச்சராக இருந்த நரசிம்மராவ் பாஸ்போர்ட் திருத்தங்களை செய்து அனைவரும் வெளிநாடு செல்லமுடிகிற வாய்ப்பை ஏற்படுத்தினார்.

அப்போது பெரும்பாலும் வளைகுடா நாடுகளை நோக்கிதான் வேலைக்கு சென்றார்கள் பெரும்பாலும் வட நாட்டவர்கள், கேரளா மற்றும் தென் தமிழக ஆட்களே அதிகம் சென்றனர். எல்லோரும் கட்டுமான வேலைக்குதான் சென்றார்கள், எண்பதுகளில் தஞ்சை மாவட்டத்தில் ஏற்பட்ட வறட்சி காரணமாக அவர்களும் வெளிநாடு செல்ல ஆரம்பித்தனர்.

எண்பதுகளில் சிங்கப்பூர் வளர்ச்சி காண ஆரம்பித்தது அப்போது அங்கு வேலைக்கு செல்லும் நம் ஆட்களை முன்னாள்  சிங்கப்பூர் இந்திய குடிமகன்கள்  ஒரு புழுவைப் போல் பார்ப்பார்கள். ரயிலிலோ, பஸ்ஸிலோ நம் ஆட்கள் அருகில் உட்கார கூட மாட்டார்கள், சீனர்களும் மலாய் காரர்களும் நம்மிடம் மிகுந்த சிநேகமாக இருப்பார்கள். ஊர்க்காரன் எனக் கிண்டல் அடிப்பார்கள். அப்போதெலாம் அங்கு வேலைபார்க்க யாருக்கும் பணம் எதுவும் கொடுக்க வேண்டியது இல்லை. 1996 க்குப் பின் இந்திய மென்பொருள் ஆட்கள் வந்தபின்தான் அவர்கள் மாறினார்கள். இப்போது மிக சகஜமாக பழகுகிறார்கள்.

ஆனால் மெல்ல மெல்ல நம்ம ஆட்களே ஏஜென்டாக மாறினார்கள் ஆட்களைக் கொண்டுவர பணம் பார்க்க ஆரம்பித்தனர். அது இப்போது தலைக்கு கிட்டத்தட்ட இரண்டு லட்சம் வரை சிங்கபூருக்கும், ஐம்பது ஆயிரம் வரை மலேசியா மற்றும் வளைகுடா நாடுகளுக்கும் வாங்குகின்றனர். வட்டிக்கு கடன் வாங்கி செல்லும் நம் ஆட்கள் கடனை  அடைக்கவே இரண்டு வருடங்கள் ஆகும், அதிலும் நாம் வேலை பார்க்க அந்ததந்த அரசாங்ககளுக்கு மாதா மாதம் செலுத்தப் படும் வரியை நம் சம்பளத்தில் இருந்தே  எடுப்பார்கள். ஒரு நாளைக்கு குறைத்தது பனிரெண்டு மணிநேரம் உழைப்பார்கள். சரியான தங்குமிடம் இருக்காது.

பெரும்பாலும் நன்கு படித்தவர்களுக்கே சம்பளம் அதிகம், அதிலும் அவர்கள் குடும்பத்துடன் வந்து தங்கினால் எதுவும் மிஞ்சாது. இங்கு இந்தியாவின் வியாபார எல்லை மிகப் பெரியது. ஒரு ஊறுகாய் போட்டு விற்றாலே அது நன்றாக இருந்தால் நம்மால் கொடுக்கவே முடியாத அளவுக்கு விற்பனை இருக்கும். சமீபத்தில் ஒரு ஆய்வுக்காக சென்னையில் சாலை ஓரங்களில் கடை வைத்திருப்பவர்களிடம் சில கேள்விகளை முன் வைத்தோம்.

பெரும்பாலும் நான்கு மணி நேர வியாபாரம் மட்டும் செய்யும் சாலையோர இட்லி கடைக்காரர் நான்கு மணி நேரத்தில் ஆயிரம் ரூபாய் சம்பாதிக்கிறார். பூ கட்டி விக்கும் அம்மா முந்நூறு ரூபாய்வரை சம்பாதிக்கிறார். தள்ளு வண்டியில் இரவு குல்பி ஐஸ் விற்கும் நபர் ஐநூறு வரை சம்பாதிக்கிறார். தள்ளுவண்டியில் காய்கறி விக்கும் நபர் முந்நூறு ரூபாய்வரை சம்பாதிக்கிறார். இரவில் ஆட்டுகால் சூப் விற்கும் நபர் இரண்டாயிரம் வரை சம்பாதிக்கிறார். 

சுமார் எட்டு வருடங்களுக்கு முன் ஜி.ஏ பப்ளிகேசன் அசோகன் தனக்கு ஒரு நபர் என்னால் இந்த வாழ்க்கையை வாழ முடியவில்லை, சம்பாதிக்க வழியில்லை, நான் தற்கொலை செய்துகொள்ளப் போகிறேன் எனக் கடிதம் எழுத. சென்னை மெரீனா கடற்கரை அருகே சாலை ஓரம் இரண்டு மணிநேரம் பச்சி மட்டும் போட்டு விற்க, அப்போதே அவருக்கு இரநூறு ரூபாய் லாபம் கிடைத்தது. அதன் பின் அந்த நபருக்கு நம்பிக்கையூட்டி கடிதம் எழுதினார்.

எனவே உங்கள் வெளிநாட்டு மோகத்தை மூட்டை கட்டுங்கள். இங்கேயே தொழில் செய்யுங்கள். மிகக் குறைந்த முதலீட்டில் தொழில் செய்ய இலவச ஆலோசனைக்கு எனக்கு மின்னஞ்சல் அனுப்புங்கள்.

krpsenthil@gmail.com