இமிக்ரேசன் அனுபவங்கள் - இலங்கை விமான நிலையம்..

அது 1995 ஆம் ஆண்டு. நான் முதன் முதலில் மூன்று வருடம் கழித்து சிங்கப்பூரில் இருந்து இந்தியா வருகிறேன்.. மூன்று ஆண்டுகள் அங்கு இருந்துவிட்டு வருவதால் உறவினர்,நண்பர்கள் என அனைவருக்கும் பார்த்து பார்த்து பொருட்கள் வாங்கினேன். அன்றைய தேதிக்கு ஒரு லட்சத்துக்கு மேல் இந்திய ரூபாய்க்கு சமமாக செலவழிந்தது.. சில அனுபவமுள்ள நண்பர்கள் மட்டும் என்னை பார்த்து நீ எவ்வளவுதான் வாங்கி சென்றாலும் அவர்களுக்கு திருப்தி வராது என்று அறிவுரைத்தாலும் நான் கேட்கவில்லை.. எல்லோருக்கும் எல்லாம் வாங்கிய நான் எனக்கென்று புத்தம் புதிய வரவான சோனி சிஸ்டம் வாங்கிக் கொண்டேன். 

ஊருக்கு போக அப்போது பொங்கல் சமயமாக இருந்ததால் டிக்கெட் கிடைக்கவில்லை. நண்பன் அடித்து பிடித்து ஸ்ரீலங்கன் ஏர்லைன்சில் ஒரு டிக்கெட் வாங்கி கொடுத்தான். எல்லாவற்றையும் அள்ளிக் கட்டிக்கொண்டு சிங்கப்பூர் விமான நிலையம் வந்து போர்டிங் போட்டால் என்பது கிலோ இருந்தது. அப்போது முப்பது கிலோ மட்டுமே அனுமதிப்பார்கள். போர்டிங் அப்புறம் போடுகிறோம் என்று சொல்லிவிட்டு லக்கேஜை பிரித்து முப்பது கிலோ தனியாகவும், கையில் வைத்துக் கொள்ள பத்து கிலோ தனியாகவும், எடுத்துக் கொண்டு, நான் வாங்கிய சோனி சிஸ்டத்தின் ஸ்பீக்கர்களை தனியாகவும் சிஸ்டம் தனியாகவும் பிரித்துக்கொண்டு, எனக்கு சரியாக இருக்கும் அளவை எடுத்துக்கொண்டு மீதத்தை இன்னும் இரண்டு பேக்கில் கட்டி அதனை லக்கேஜ் எடுத்து வராத ஆட்களிடம் கிலோவுக்கு இவ்வளவு தருகிறேன் (S$ 6.00 என்று ஞாபகம்) பேசி அதனை கொடுத்து அனுப்பிவிட்டு எனது பெட்டியின் பூட்டை தேடினால் அதனை காணவில்லை.

போர்டிங் நேரம் முடியப்போகிறது என்பதால், நண்பன் அவசர அவசரமாக பெட்டியை  கிடைத்த சிறிய கையிற்றால் கட்டி பேக்கிங் டேப் சுற்றி கொடுத்தான். போர்டிங் போடுகிற சமயம் எனக்கு பின்னால் நின்றிருந்த ஆள் பூட்டவில்லையா என்றார். இல்லை என்றேன். இப்படி இருந்தால் சிறிலங்காவில் லக்கேஜை திருடிவிடுவார்கள் என்றார்.நான் போர்டிங் போடும் அதிகாரியிடம் பூட்டு வாங்கி வருகிறேன் என அனுமதி கேட்க, அவரோ எத்தனை தடவை இப்படி போவே, நேரம் முடிய இன்னும் பத்து நிமிடங்கள்தான் இருக்கு எனவே அனுமதிக்க முடியாது என்று சொல்ல, எனக்கும் வேறு வழியின்றி போர்டிங் போட்டுவிட்டேன்.

ஆனால் என் லக்கேஜில்தான் விலை அதிகமுள்ள பொருட்கள் இருந்தன. என்ன செய்ய போட்டாச்சு. உள்ளே வெயிட்டிங் ஹால் வந்ததும், எனக்கு பின்னால் நின்ற நபர் மீண்டும் என் அருகில் வந்து நாம் இன்றிரவு இலங்கையில் தங்கி நாளைக் காலைதான் மீண்டும் சென்னை செல்வோம், இன்று இரவு சிறிலங்காவில் இப்படி பூட்டப்படாத பெட்டிகளை திறந்து பொருட்களை திருடி விடுவார்கள் என்றார். எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. முதன் முதலில் ஊருக்கு போகிறோம், அதிலும் எல்லோருக்கும் பார்த்து பார்த்து வாங்கிய பொருட்கள் திருடு போய்விட்டது என்று அவர்களிடம் சொல்லமுடியாமா என கவலை வந்துவிட்டது.

ஸ்ரீலங்கா விமான நிலையம் வந்ததும் சென்னை செல்லும் பயணிகளை தனியே அமரவைத்தனர். எல்லோருக்கும் ஹோட்டல் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு இருப்பதாகவும் பஸ் வரும் வரைக்கும் காத்திருக்கும்படி சொல்லி சென்றார்கள். அப்போது என் அருகில் வந்த தமிழ் அதிகாரி என் கையில் இருந்த சோனி சிஸ்டம் பார்த்து மெதுவாக எனக்கு மட்டும் கேட்கும்படி, தம்பி நீங்கள் வைத்திருக்கும் சிஸ்டத்தை உங்களை ஹோட்டலுக்கு எடுத்து செல்ல அனுமதிக்கமாட்டார்கள். உங்களை இங்குள்ள லாக்கர் ரூமில் வைக்க சொல்வார்கள், ஆனால் காலையில் வந்தால் அது உங்களுக்கு கிடைக்காது. எனவே உங்களை அப்படி வைக்க சொல்லும்போது நான் வெயிட்டிங் ஹாலில் தங்கிக் கொள்கிறேன் உங்களுக்கு ஹோட்டல் வேண்டாம் என்று சொல்லிவிடுங்கள் என சொல்லிவிட்டு நகர்ந்தார்.எனக்கு இதைக்கேட்டதும் என்னடா சோதனை மேல் சோதனை என  வெறுப்பாகி விட்டது.

பஸ் வந்தவுடன் எங்களை அழைத்தனர், ஒரு அதிகாரி என்னைப் பார்த்து என் கையில் வைத்திருந்த சிஸ்டம் எடுத்து போக முடியாது என்றார். அவ்வளவுதான் நான் கடுப்பாகிவிட்டேன். சார் இதை நான் சிங்கப்பூரில் ஏறும்போதே ஏன் உங்கள் விமான சிப்பந்திகள் சொல்லவில்லை.அதனால் இதனை நான் கையில் எடுத்துதான் செல்வேன் என்றேன்.அவரோ நீ இங்கு சத்தம் போடகூடாது, மீறி சத்தம் போட்டால் உன்னைக் கைது செய்வேன் என்றார். அப்போது எங்களுடன் வந்திருந்த  ஒருவர் சமாதானத்துக்கு வந்தார். அவர் என்னை அமைதியாக இருக்க சொல்லிவிட்டு அதிகாரியைப் பார்த்து எதற்காக எடுத்துப் போக கூடாது என்று சொல்கிறீர்கள் என்று கேட்டார். அதிகாரி இவர் இந்தப் பொருளை வெளியில் நல்ல விலைக்கு விற்பார் அதனால்தான் என்றார். சமாதானம் செய்தவர் இவர் கையில் வைத்திருப்பது முழுமையான சிஸ்டம் இல்லை, மேலும் நீங்கள் சந்தேகப்பட்டால் இவர் பாஸ்போட்டில் எண்டோஸ் செய்து கொடுங்கள் என்றார். அதிகாரியும் பாஸ்போட்டில் எண்டோஸ் செய்துகொண்டு அனுப்பினார். சமாதானத்துக்கு வந்தவர் தன்னை ஒரு மருத்துவர் என்று என்னிடம் அறிமுகம் செய்து கொண்டார்.

ஹோட்டலுக்கு வந்ததும் என்னால் அன்று நிம்மதியாக தூங்கவே முடியவில்லை. காலையில் எழுந்து சென்னை செல்வதற்கு எங்களை விமான நிலையம் அழைத்து செல்வதற்காய் வரும் பஸ்சுக்கு காத்திருந்தோம், எல்லோருக்கும் காலை உணவு வழங்கினார்கள். நான் வேண்டாம் என்று மறுக்கவும் மருத்துவர் என்னை தம்பி பெட்டி ஒன்றும் ஆகாது என சமாதானம் செய்து சாப்பிட வைத்தார்.

விமான நிலையம் வந்து இமிக்ரேசன் முடிந்து சென்னை விமானம் ஏற காத்திருந்தோம், சிறிலங்காவில் அப்போது நேரடியாக விமானத்தில் ஏற முடியாது, உள்ளுக்குள் பஸ் வைத்துதான் அழைத்து செல்வார்கள். அங்கு சென்றதும் வரிசையாக நமது லக்கேஜ் வரும், அதனை நாம் அடையாளம் காட்டியதும் விமானத்தில் ஏற்றுவார்கள். எனக்கோ இதயம் படு வேகத்தில் அடித்துக் கொண்டது. என பெட்டியும் வந்தது. ஆனால் என நண்பன் எப்படி பேக்கிங் டேப் சுத்தியிருந்தானோ அப்படியே இருந்தது. எனக்கு நிம்மதி வந்தது.

ஆனால் திடீரென ஒருத்தர் தன் பெட்டி உடைக்கப்பட்டு விட்டதாக கத்தினார், எல்லோரும் அவரைப் பார்த்தோம் அவர் முதன்முதலில் என்னை எச்சரித்தவர். அவர் அதிகாரிகளிடம் மிகுந்த சண்டை போட்டார். அவர்களோ நீங்கள் சென்னை சென்றதும் புகார் செய்யுங்கள், அல்லது இந்தவிமானத்தில் போகவேண்டாம், இங்கேயே புகார் அளியுங்கள், நாங்கள் விசாரணை செய்து உங்களை அனுப்பி வைக்கிறோம் என்றனர். அவரோ நொந்து போய் வேண்டாம் இதே விமானத்தில் போகிறேன் என்று எங்களுடனே வந்தார்.

விமானத்தில் அவர் எழுந்து மருத்துவர் இருக்கும் இருக்கை அருகில் வந்து பார்த்தீர்களா சார் நான் நன்றாக பூட்டி வைத்திருந்தேன். எல்லாம் விலை உயர்ந்த பொருட்கள் என பொருமினார். மருத்துவர் அமைதியாக அவரைப் பார்த்து தம்பி நீங்கள் அந்த தம்பியை (என்னைக் காட்டி ) தேவையில்லாமல் டென்சன் ஆக்கினீர்கள், போதாகுறைக்கு எங்கள் எல்லோரிடமும் அவர் பெட்டி உடைத்து கண்டிப்பாக திருடி விடுவார்கள் என சொன்னீர்கள். உங்கள் உள்ளுணர்வு உங்களுக்கு சரியாகத்தான் வேலை செய்திருக்கிறது ஆனால் உங்களால்தான் அதைப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை என்றார்.

சென்னை விமான நிலையம் வந்து இறங்கி மருத்துவருக்கு மீண்டும் ஒருமுறை நன்றி சொல்லிவிட்டு ஊருக்கு கிளம்பினேன். ஆனால் ஊரில் வந்து பொருட்களை பங்கிட்டு கொடுத்தால் ஒவ்வொருவரும் தனக்கு வாங்கிவந்த பொருட்களில் சரியாக திருப்தி அடையவே இல்லை. அதனால் கல்யாணம் ஆகும் வரைக்கும் வெளிநாடு போய் வந்தால் வெறுங்கை வீசிக்கொண்டுதான் வருவேன்.