நந்தலாலா - இசைத்தாலாட்டு ....

முதலில் இளையராஜாவின் பாதம் தொட்டு வணங்கிவிட்டு இந்த விமர்சனத்தை எழுத ஆரம்பிக்கிறேன். என் வாழ்நாளில் முதல்நாள் முதல் ஷோ படம் பார்த்துவிட்டு அதே படத்தை அடுத்த ஷோவும் பார்த்த ஒரே படம் நந்தலாலா மட்டும்தான். தமிழ் சினிமாக்களில் குளோசப் காட்சிகளைப் பார்த்து பார்த்து வெறுப்படைந்து இருந்த எனக்கு முதல் முறையாக முழுக்க லோ வைட் ஆங்கிளில் பெரும்பாலான காட்சிகள் நகர்வதும், ஒரு காட்சிக்குள் படத்தின் தொடர்புள்ள காட்சிகளை கண்ணுக்கு உறுத்தாமல் புகுத்தியுள்ள விசயமும் தமிழ் சினிமாவுக்கு புதியது.

தமிழ் படங்களில் பொதுவாக முகத்தை டைட் குளோசப்பில் காட்டிதான் வசனங்கள் தெறிக்கும், ஆனால் கால்களை வைத்தே அஞ்சாதே படத்தில் ஒரு சீனை நகர்த்திய மிஸ்கின் இந்த படத்தில் பெரும்பாலான ஷாட்டுகளை கால்களின் மூலம் புரிய வைத்திருப்பார். நிமிடத்திற்கு முப்பது கட் வைக்கும் ஆண்டனி போன்றவர்கள் நிச்சயம் இந்தப்படத்தை பார்த்து திருந்தட்டும். ஒரே ஷாட்டில் நீளமான காட்சிகளை வைத்து கதை சொல்வதும். கதை அடுத்த நகர்விற்கு போகும்போது நிலையான ஷாட்டுகளின் மூலம் நம்மை படத்திற்குள் இழுதுப்போடுவதும் முழுக்க முழுக்க இந்திய சினிமாவுக்கு புதியது.

இந்த படத்தின் மூலம் ராஜா யாராலும் எட்ட முடியாத உயரத்துக்கு சென்றுவிட்டார். படத்தை தூக்கி நிறுத்தி வைத்தது ராஜா மட்டுமே. தேவையான இடங்களில் மட்டும் தன்னை நிறுத்தி வசனங்களால் விவரிக்க முடியாத காட்சிகளை தன் இசையால் ரசிகனுக்கு சொல்வது அடடா.... அடுத்து ஒளிப்பதிவாளர் மகேஷ் முத்துசாமி ஒரே இடத்தில் கேமராவை நிறுத்தி வைத்து கேரக்டர்களை நகரவிட்டு எடுத்ததும், கேரக்டரும், கேமராவும் அசையாமல் ஸ்டில் போட்டோவை பார்ப்பது போன்ற உணர்வை ஏற்படுத்துவதும், கேரக்டர்கள் நகரும்போது அவர்கள் முன்னும், பின்னும், டாப், மட்டும் லோ வைட் ஆங்கிளிலும் நம்மை கதையோடும், கேரக்டர்களோடும் ஒன்றசெய்வதும் மகேஷ் முத்துசாமி அவர்களை தோளில் தூக்கி வைத்து பாராட்ட வேண்டும் எனத் தோன்றுகிறது. அதேபோல் டிராட்ஸ்க்கி மருதுவின் கண்களை ஏமாற்றும் கலைவடிவம், தேர்ந்த எடிட்டிங் என எங்கும் குறை சொல்ல முடியாத உழைப்பு.

இது ஜப்பானிய மொழி ( Kikujiro (1999) by Takeshi Kitano )  தழுவல் என்றாலும், முற்றிலும் நமது கதைக்களனில்தான் படம் நகர்கிறது. வழி நெடுக சந்திக்கும் நபர்கள். அவர்களையும் உயிரோட்டமாக காட்டியது என முற்றிலும் மாறுபட்ட கதைக்களன். சிறுவன் அகி யாக நடித்த அஸ்வத்தின் கன்னங்களில் ஆயிரம் முத்தங்கள் தரவேண்டும். ஒரு தேர்ந்த அந்த வயதிற்கே உரிய புத்திசாலித்தனம் தனது அம்மாவை பாசமான பிம்பத்துடன் தேடி அலைவது என பையன் கலக்கியிருக்கிறான். பாஸ்கர் மணியாகவே நம்மை பார்க்க வைத்துவிட்ட மிஸ்கின் காலை தொட்டும் வணங்குகிறேன். மனிதன் என்னமா வாழ்திருக்கார். ஒரு கையில் நழுவும் பேண்டை பிடித்தபடி நடக்கவும், ஓடவும், சுமந்தவாறே ஓடவும் நிறைய சிரமப்பட்டிருப்பார். 

அடுத்து படம் முழுதும் வந்து கொண்டேயிருக்கிற தனித்தனி பாத்திரங்கள். எல்லோரும் தங்கள் பங்கினை வெகு சிறப்பாக செய்து இருக்கிறார்கள். அத்தனை பேரையும் பற்றி எழுத இந்தப்பதிவு போதாது. ஸ்னிக்தா, ரோகினி, இருவருமே நிறைவாக செய்து இருக்கிறார்கள். ஒரு குப்பை படத்தை 150 கோடியில் எடுத்து, அதனை ஹாலிவுட்டுக்கே சவால் என்று சொல்லிகொண்டவர்கள் இந்தபடத்தை பாருங்கள். இதுதான் நிஜமான ஹாலிவுட்டுக்கு இணையான படம். இந்த வருடத்தின் அத்தனை விருதுகளையும் பெறப்போகும் இந்த படத்தின் குழுவினர் அனைவருக்கும் என் அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள்.

இந்தப் படத்தின் விமர்சனம் படிக்கும் அனைவரும் தயவு செய்து திரையரங்கில் சென்று படத்தை பாருங்கள். அதுதான் இன்னும் இதுபோன்ற ஆரோக்கியமான தமிழ் சினிமா வர வழிவகுக்கும்.