எங்கே போகிறது இந்தியா - பகுதி மூன்று...

Cinema in India is like brushing your teeth in the morning. You can't escape it.- Shahrukh Khan

முதல் இரண்டு பகுதிகளில் இந்தியாவின் மோசமான நிலைக்கு முதற்காரணம் அரசியல்வாதிகளும், அதற்கடுத்து தனி மனித ஒழுக்கம் இன்மையும்தான் என சொல்லியிருந்தேன். இந்த பகுதியில் இந்தியாவின் சாதகமான விசயங்களை அதில் இப்போது இருக்கும் குறைபாடுகளை அலசலாம்.

நம்மிடம் அறுபது சதவீதம் இளைஞர்கள்தான் இருக்கின்றனர். இது ஒரு வரபிரசாதம் ஆனால் இத்தகையோர் பெரும்பாலும் விளையாட்டில் கிரிகெட் பின்னும், சினிமா என்றால் நடிகர்கள் பின்னும் இருகின்றனர், இருபது வயதுக்கு பின்னும் பெற்றோர் காசில் வாழும் அவலமும் இன்னும் இருந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. அளப்பரிய சுதந்திரத்தை இவர்கள் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய பதின்மவயதில் காதல் வலை வீசுவதிலும், வெட்டியாய் ஊரை சுத்துவதிலும் கழிப்பதால் பணம் பண்ணும் கலையை பற்றி அறியாமல் அடிமாட்டு நிலைக்கு ஆளாகி குறைந்த சம்பளத்தில் வெறுப்புடன் வேலை பார்த்து பல நிறுவனங்கள் தாவுகின்றனர். இந்த தேசத்தில் பெரும்பாலான இளையோர் இப்படிதான் வாழ்கிறார்கள். நகரங்களில் இப்படி என்றால் கிராமங்களில் பெண்கள் எல்லாம் பட்ட படிப்புகளை தாண்டிவிட ஆண்கள் எல்லாம் பனிரெண்டாம் வகுப்பில் தங்கிவிட அதற்கடுத்து வெளிநாட்டில் சென்று கட்டிட வேலைக்கோ வேறெந்த வேலைக்கோ சென்று அந்த நாட்டை முன்னேற்ற அரும்பாடுபடுவார்கள். இது மாற வேண்டும் எனில் பத்தாம் வகுப்பு முடிந்து பதினோராம் வகுப்பு படிக்கும்போதே எதிர்கால திட்டமிடல் ஒன்றை எல்லோருக்கும் கொடுத்துவிட வேண்டும். அடுத்து பெற்றோர் தங்கள் பிள்ளைகளை டாக்டர், எஞ்சினியர் கனவுகளுடந்தான் வளர்கின்றனர். இது களையப்பட்டு புதிய துறைகளை அடையாளம் காட்டவேண்டும். ஒரு சிறந்த ஆக்க சக்தி நம்மிடம் இருக்கிறது, அதனை சரியான வழிகளில் கொண்டு செல்லும் வழிகாட்டிகள் நம்மிடத்தில் இல்லை.

ஒரு நாட்டின் முதுகெலும்பு அதன் உள்கட்டமைப்பு ஆனால் ஒருநாள் மழைக்கே வெள்ளம் பெருகி வீட்டிற்குள் தண்ணீர் வந்துவிடும், இதற்க்கு காரணம் திட்டமிடல் இல்லாமல் செய்யப்படும் நகர விரிவாக்கம்தான். மழை நீர் வடிகால்கள் இப்போது சாலையோரங்களில் அமைப்பதே இல்லை. அமைக்கப்பட்ட வடிகால்களும் பிளாஸ்டிக் கழிவுகளால் அடைபட்டு மூடிவிட்டது. நகரங்களில் புதிதாக நீர் சேகரிப்புக்கு என எந்த திட்டமும் இல்லை என்றாலும். பழைய கோவில் குளங்கள், ஏரிகள் அனைத்தும் பராமரிக்கப்படாமல் ஒவ்வொன்றாக காணாமல் போய்கொண்டு இருக்கிறது. அதனை தடுத்து நிறுத்தினால் ஏராளமான நீர் சேகரிப்புகள் கிடைக்கும். அடுத்து போக்குவரத்து, ஒரு ஒழுங்கற்ற போக்குவரத்து விதிகளையும், போதுமான வசதிகளை உடைய சாலைகளையும் நாம் பெற்றிருக்க வில்லை. நடைபாதைகளில் கடைவிரிக்கும் ஆட்கள் நாம். மதுரை போன்ற நகரங்களில் ஆடுமாடுகள் உடப்பட அனைத்தும் நடு சாலையில் நடக்க வாகனமோட்டிகள் தடுமாறித்தான் செல்வார்கள். மேலும் யாரும் சாலை விதிகளை முழுவதுமாக அறிந்துகொண்டு வாகனம் ஒட்டுவதில்லை. இந்தியாவின் பெருநகரங்களை தவிர மற்ற அனைத்து இடங்களிலும் இதற்க்கு மிகப்பெரிய விழிப்புணர்வு தேவைபடுகிறது. நகர மயமாதல் பற்றி கவலைப்படும் வல்லுநர் குழுவும், அரசியல்வாதிகளும் கிராம மேம்பாடுகளைப் பற்றி கவலைபடுவதில்லை. அது காந்தியோடு அவரின் கொள்கைகளையும் சேர்த்து புதைத்து விட்டதைப்போல், கிராம மேம்பாடு பற்றி அவர் சொன்னதையும் புதைத்து விட்டோம். இந்த்யாவின் என்பது சதவீத மக்கள் இன்னும் கிராமங்களில்தாம் வசிக்கின்றனர். ஆனால் பள்ளிக்கூடம், சுகாதார நிலையம் போன்ற அடிப்படையான வசதிகள் கூட இல்லாத கிராமங்கள் அறுபது சதவீதம் இன்னும் இருக்கின்றன. 

அரசியல் விழிப்புணர்வு இப்போது யாருக்குமே இல்லை.  இந்திய தேசம் கட்டி எழுப்பபட்டதே இந்தியா சுதந்திரம் பெற்ற பிறகுதான். அதற்கு முன்  நிறைய நாடுகளாகவும், சமஸ்தானங்களாகவும் பிரிந்து கிடந்தவர்கள் நாம். நில அமைப்பில் முந்தைய பாகிஸ்தான், ஆப்கானிஸ்தான், வங்காள தேசம் உள்ளிட்ட பகுதிகளை கொண்டிருந்த இந்தியாவின் பண்டைய அமைப்பு போர்களாலும், வறுமையாலும், மதங்களாலும் பிரிந்து இப்போதைய இந்தியாவில் கூட இன்னும் ஏகப்பட்ட குளறுபடிகள் தீர்க்கப்படாமல் இருக்கிறது. இந்திய அரசியலில் நேரு குடும்பத்தின் செல்வாக்கு இன்னும் இருந்துகொண்டே இருக்கிறது அந்த குடும்பத்தின் பெயர்களில் இருக்கும் காந்தி எனும் பிற்பாதி மட்டுமே இன்னும் அவர்களை காந்தியவாதிகளாக காட்டுகிறது. காந்தி என்கிற பிற்பாதி அடையாளத்தை அவர்கள் கைவிடாதவரைக்கும் இந்தியாவின் மன்னர்கள் அவர்கள்தாம். பிராந்திய அரசியலை எடுத்துகொண்டாலும் வாரிசுகள் கோலோச்சும் காலம் இது. இதற்க்கு முக்கிய காரணம் படித்த யாரும் ஓட்டு போடப்போவது இல்லை. அவர்களுக்கு காலையில் நாளிதழ் படிப்பது கூட டாய்லெட் ஒழுங்காக போக வேண்டும் என்பதற்கு மட்டுமே. மற்றபடி அவர்களைப் பொறுத்தவரை ராமன், ராவணன் இருவரும் அவர்களின் மற்றோர் பிம்பங்களே. பெரும்பாலும் கிராமப்புற இளயோர்தான் அரசியலில் ஆர்வம் காட்டுகின்றனர். அந்த ஆர்வம் கூட முதலில் ரசிகர் மன்றம் ஆரம்பித்து தங்கள் திரை பிம்பங்களுக்கு கோசமிடுவதில் துவங்கும், அதன் அடுத்த நிலை அரசியல், இந்த அரசியலில் சேரும்போதே கட்சியில் தனக்கு என்ன பதவி கிடைக்கும் என்பதில்தான் ஆர்வம் காட்டுவார்கள். இன்றைய நாளில் அரசியல் கட்சியில் சேரும் அத்தனை தொண்டர்களும் பிரதமர், முதல்வர், அமைச்சர் கனவில்தான் சேருகிறான். ஆனால் ஜனநாயக உலகில் இதற்கான சாத்தியங்கள் அதிகம் என்றாலும் ஜனநாயகத்தை ஆளும் பணநாயகம் இவர்களுக்கு எந்தகாலத்திலும் வழி விடாது. 

இன்றைக்கு மக்களுக்கு மிக நன்றாகவே தெரியும் உள்ளூர் அரசியல்வாதிமுதல் நாட்டை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பில் உள்ள பெருந்தலைகள் வரை ஊழலில் முக்குளித்தவர்கள் என்று. இரண்டு தேர்தல்களுக்கு முன்புவரை கூட எரிகிற கொள்ளியில் கொஞ்சம் நல்ல கொள்ளி என்று தலையில் சொருகிக்கொண்டவர்கள். இப்போது யார் அதிகம் பணம் தருகின்றனரோ அவர்களுக்கு ஐந்து வருடம் அடிமை சாசனத்தில் முத்திரை குத்தி விடுகின்றனர். இந்த நிலை மாற வேண்டும். ஒவ்வொரு தேர்தலிலும் ஒவ்வொரு தொகுதியிலும் சமூக ஆர்வலர்கள் போட்டியிட்டு வருகிறார்கள், தயவு செய்து வருகிற தேர்தல்களில் நடுநிலையாளர்கள் அனைவரும் தங்கள் வாக்குகளை அவர்களுக்கு அளியுங்கள். இங்கு நடுநிலையாலர்கள்தாம் அதிகம்பேர் இருக்கிறோம். நம்மால் நிச்சயம் ஒரு சிறந்த அரசியல் மாற்றத்தை ஏற்படுத்த இது வழி வகுக்கும். 

அரசாங்க வேலைக்கு நேர்மையான அதிகாரிகள் நிறைய வரவேண்டும், உதாரனத்திற்க்கு இந்திய ஆட்சிப்பணி எனப்படும் முதல்வகை அதிகாரிகள் நல்லவர்களாக தங்கள் பதவியேற்கும்போது செய்து கொடுத்த சத்தியத்தின்படி நடந்து கொண்டாலே போதும். முக்கியமாக காவல்துறை, வக்கீல்கள் நேர்மையாக இருந்தாலே நாடு சடுதியில் மேலெழும்பும். 

அடுத்த அத்தியாயத்தில் கல்வி, மருத்துவம் இரண்டிலும் களையவேண்டிய குறைபாடுகளை பாப்போம்... 

உங்கள் கருத்துகளை வரவேற்கிறேன்...